Αλλεργία στο τσίμπημα της μέλισσας και απευαισθητοποίηση

Αλλεργία στο τσίμπημα της μέλισσας και απευαισθητοποίηση  Γράφει ο Γιάννης Μπατσής Δάσκαλος μελισσοκόμων Αλλεργία στα υμενόπτερα (μέλισσα- σφήκα) Η αλλεργία στα υμενόπτερα (μέλισσα και σφήκα) αποτελεί μια από τις σοβαρότερες μορφές αλλεργίας λόγω της δυνητικά θανατηφόρου έκβασής της. Η αλλεργία στα υμενόπτερα οφείλεται στο δηλητήριο των εντόμων αυτών, που απελευθερώνεται στο δέρμα του "θύματός" τους μετά από κάθε νυγμό (τσίμπημα). Αρχικά προκαλείται η ευαισθητοποίηση, δηλαδή η δημιουργία αντισωμάτων από τον οργανισμό εναντίον του δηλητηρίου. Την επόμενη φορά που θα συμβεί νυγμός, τα αντισώματα θα ενωθούν με το δηλητήριο και θα προκαλέσουν αλλεργία. Ο επιπολασμός αυτοαναφερόμενης αναφυλακτικής αντίδρασης από υμενόπτερα στο γενικό πληθυσμό ανέρχεται σε 0.3% έως 7.5%. Μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν αλλεργία σε μέλισσα ή σφήκα είναι οι ασθενείς που υφίστανται συχνά τσιμπήματα από τα έντομα αυτά, όπως για παράδειγμα όσοι ασχολούνται με τη μελισσοκομία, όσοι διαβιούν στο ύπαιθρο κ.α. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε οτι ο επιπολασμός της αναφυλαξίας από νυγμό (τσίμπημα) υμενοπτέρου σε μελισσοκόμους είναι πολύ μεγαλύτερος, από 14% έως 43%. Αντίθετα, μικρότερο κίνδυνο διατρέχουν τα παιδιά (επιπολασμός 0.15- 0.3%). Η επίπτωση των θανατηφόρων αναφυλακτικών αντιδράσεων σε νυγμό μέλισσας ή σφήκας ανέρχεται σε 0.03 ως 0.48 θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού ανά έτος. Κάθε ασθενής με οποιασδήποτε βαρύτητας αντίδραση μετά από τσίμπημα υμενοπτέρου πρέπει να εξετασθεί από ειδικό αλλεργιολόγο, ο οποίος, αφού διευκρινίσει το είδος του υπεύθυνου εντόμου, θα αποφασίσει αν ο ασθενής είναι κατάλληλος για θεραπεία απευαισθητοποίησης (ανοσοθεραπεία). Περιγραφή των υμενοπτέρων της Ελλάδας Το είδος του εντόμου που είναι υπεύθυνο για μια αντίδραση δεν είναι πάντα εύκολο να αναγνωρισθεί. Οι ασθενείς συχνά, λόγω φόβου και άγχους από το τσίμπημα, δεν είναι σε θέση να ομολογήσουν τα χαρακτηριστικά του υμενοπτέρου από το οποίο δέχθηκαν νυγμό, ώστε να βοηθήσουν τον ειδικό αλλεργιολόγο στη διάγνωση. Αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο: είναι δυνατόν σήμερα, με τα σύγχρονα διαγνωστικά μέσα που διαθέτουμε, να μην μπορούμε να διαγνώσουμε με ασφάλεια το υπεύθυνο έντομο? Η απάντηση έχει να κάνει με την σύνθεση του δηλητηρίου των υμενοπτέρων: η μέλισσα και η σφήκα έχουν κοινά συστατικά (πρωτεϊνες) στο δηλητήριό τους, με αποτέλεσμα ορισμένες φορές τόσο η εξέταση αίματος όσο και οι δερματικές δοκιμασίες που χρησιμοποιούμε για τη διάγνωση, να μην αποκαλύπτουν με βεβαιότητα το υπεύθυνο έντομο. Τα είδη των υμενοπτέρων που προκαλούν αλλεργία στον ελληνικό χώρο είναι τα εξής: Μέλισσα .Apis mellifera Η μέλισσα (Apis melifera, Honey bee) είναι έντομο με καφέ χρώμα και είναι μέτρια τριχωτή. Οι μέλισσες έχουν την τάση να τσιμπάνε μόνο όταν απειληθούν ή όταν ο άνθρωπος υπερβεί μια ελάχιστη απόσταση ασφαλείας από τη φωλιά τους. Το κεντρί της μέλισσας παραμένει στο ανθρώπινο δέρμα μετά από ένα νυγμό και αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο για τη διάκριση του υπεύθυνου εντόμου που μπορεί να μεταφέρει ο ασθενής στον αλλεργιολόγο. Τα μέλη μιας κυψέλης (μελίσσι) συνήθως επιβιώνουν το χειμώνα με αποτέλεσμα τις ζεστές μέρες του χειμώνα και την άνοιξη να συμβαίνουν επεισόδια νυγμού σε ανθρώπους. Στις σφήκες αντίθετα, μόνο οι βασίλισσες επιβιώνουν το χειμώνα, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός τους να μειώνεται σημαντικά. Τα περισσότερα τσιμπήματα από σφήκα συμβαίνουν το καλοκαίρι. Αγριομέλισσα .Βομβίνος. Η αγριομέλισσα (Bombus ή Bumble bee) είναι μεγαλύτερη από τη μέλισσα, πολύ θορυβώδης όταν πετάει και πολύ περισσότερο τριχωτή. Έχει κίτρινες ή λευκές λωρίδες στην κοιλιά της. Όπως και οι μέλισσες, οι αγριομέλισσες δεν είναι ιδιαίτερα επιθετικές και τσιμπάνε μόνο όταν απειληθούν. Η χρήση τους αυξάνεται διαρκώς στα θερμοκήπια όπου χρησιμοποιούνται για τη γονιμοποίηση συγκεκριμένων ειδών φυτών, γι' αυτό και τα τσιμπήματα αγριομέλισσας συμβαίνουν περισσότερο σε επαγγελματίες που εργάζονται σε θερμοκήπια. Η αγριομέλισσα, σε αντίθεση με τη μέλισσα, δεν καταλείπει κεντρί μετά το νυγμό. Τόσο οι μέλισσες όσο και οι αγριομέλισσες έλκονται από γλυκά εδέσματα και ποτά. Σφήκες Περιλαμβάνουν την κοινή σφήκα, τον σκούρκο και την ευρωπαϊκή χάρτινη σφήκα. Κοινή σφήκα Η κοινή σφήκα (vespula spp, common wasp) αναγνωρίζεται εύκολα από τις χαρακτηριστικές μαύρες και κίτρινες ρίγες στην κοιλιά και από το γεγονός οτι στερείται τριχών. Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξουν οτι η σύνδεση του θώρακα με την κοιλιά του εντόμου έχει χαρακτηριστικό "κοφτό" σχήμα. Χτίζουν τις φωλιές τους κάτω από το έδαφος, σε σοφίτες και σε κοιλώματα που προσφέρουν κάλυψη. Είναι έντομα επιθετικά και μπορεί να τσιμπήσουν ακόμα και αν δεν προκληθούν. Τα περισσότερα τσιμπήματα συμβαίνουν το καλοκαίρι και τις αρχές του φθινοπώρου γιατί το χειμώνα επιβιώνουν μόνο οι βασίλισσες και συνεπώς ο πληθυσμός τους μειώνεται. Έλκονται πάρα πολύ από μυρωδιές φαγητών και ποτών. Συγγενικά έντομα με την κοινή σφήκα είναι και οι ευρωπαϊκές δολιχοβέσπουλες (Dolichovespula media, saxonica, sylvestris). Χτίζουν τις φωλιές τους κάτω από τις οροφές σπιτιών ή σε κλαδιά δέντρων απ' όπου κρέμονται σαν τσαμπιά. Τα τσιμπήματα από τα έντομα αυτά είναι σπάνια και σχεδόν πάντα συμβαίνουν σε κοντινή απόσταση από τη φωλιά τους. Σκούρκος Ο σκούρκος ή σερσέκι ή μπεμπίκι (Vespa crabro) στερείται τριχών και εμφανίζει και αυτός τις χαρακτηριστικές μαυροκίτρινες ρίγες στην κοιλιά και την "κοφτή" σύνδεση θώρακα- κοιλιάς. Χτίζει τη φωλιά του σε κοιλώματα δένδρων ή σε εγκαταλελειμένες φωλιές πουλιών. Είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος από την κοινή σφήκα και τσιμπάει συνήθως σε κοντινή απόσταση από τη φωλιά του. Ευρωπαϊκή χάρτινη σφήκα Η ευρωπαϊκή χάρτινη σφήκα (european paper wasp, european polistes) εμφανίζει έλλειψη τριχών, διαθέτει μαύρες και κίτρινες ρίγες αλλά έχει πιο ωοειδές σχήμα. Οι χάρτινες φωλιές τους κρέμονται από κλαδιά δέντρων ή στέγες, περιέχουν μία μόνο θαλάμη και είναι ολιγομελείς. Όλες οι σφήκες και η αγριομέλισσα δεν αφήνουν συνήθως κεντρί στο ανθρώπινο δέρμα. Στη μεσογειακή λεκάνη τα τσιμπήματα από σφήκες (ειδικά από κοινή σφήκα και χάρτινη σφήκα) είναι συχνότερα από τα τσιμπήματα μέλισσας. Είδη αντιδράσεων μετά από νυγμό υμενοπτέρου 1. Αναμενόμενη τοπική αντίδραση: Περιλαμβάνει πόνο, ερυθρότητα και οίδημα (πρήξιμο) στο σημείο νυγμού. Συνήθως υποχωρεί εντός 24 ωρών. 2. Μεγάλη τοπική αντίδραση: Περιλαμβάνει πόνο και ερυθρότητα όπως και η αναμενόμενη αντίδραση, αλλά το οίδημα είναι μεγαλύτερο από 10 εκατοστά σε διάμετρο και διαρκεί περισσότερο από 24 ώρες. Ορισμένες φορές συνοδεύεται από πυρετό, ρίγη, κεφαλαλγία και διόγκωση των λεμφαδένων κοντά στο σημείο νυγμού. 3. Συστηματική αναφυλακτική αντίδραση: Αυτή είναι η αντίδραση που προκαλείται από την αλλεργία στα υμενόπτερα. Μπορεί να περιλαμβάνει διάφορους βαθμούς βαρύτητας αντίδρασης, από γενικευμένη κνίδωση (δηλαδή πετάλες ή καντήλες σε όλο το σώμα), μέχρι συμπτώματα από το γαστρεντερικό σύστημα (ναυτία, εμέτους, κοιλιακό άλγος, διάρροια), το αναπνευστικό (δύσπνοια, σφίξιμο στο στήθος) και το κυκλοφορικό σύστημα (πτώση αρτηριακής πίεσης και λιποθυμία) η συμμετοχή του οποίου αποτελεί τη βαρύτερη μορφή εκδήλωσης. 4. Τοξική αντίδραση: Η αντίδραση αυτή οφείλεται στην τοξική δράση που έχει το δηλητήριο των υμενοπτέρων για τους ανθρώπινους ιστούς. Τέτοιες αντιδράσεις προκύπτουν μετά από νυγμό από πολύ μεγάλο αριθμό εντόμων (συνήθως άνω των 50 νυγμών) και είναι δοσοεξαρτώμενες (όσο περισσότερα τσιμπήματα, τόσο βαρύτερη η αντίδραση). Περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων οξεία νεφρική ανεπάρκεια, βλάβη του καρδιακού μυός και ηπατική βλάβη. 5. Ασυνήθιστες αντιδράσεις: πρόκειται για σπάνιες αντιδράσεις που περιλαμβάνουν την αντίδραση τύπου ορονοσίας, αγγειίτιδα, σπειραματονεφρίτιδα, αιμολυτική αναιμία κ.α. Παράγοντες κινδύνου για αλλεργία στα υμενόπτερα 1. Παράγοντες που προδιαθέτουν σε συχνούς νυγμούς: Επαγγέλματα όπως κηπουροί, μελισσοκόμοι, αγρότες κ.α. εμφανίζουν, λόγω έκθεσης, μεγαλύτερο κίνδυνο να δεχθούν τσιμπήματα υμενοπτέρων. Επίσης κατά τους θερινούς μήνες του χρόνου ο κίνδυνος αυξάνει γιατί τα έντομα είναι περισσότερα, οι δραστηριότητες των ανθρώπων γίνονται σε ανοιχτό χώρο και μεγαλύτερη επιφάνεια σώματος είναι ακάλυπτη (λόγω ζέστης) και άρα εκτεθειμένη σε νυγμούς. 2. Παράγοντες κινδύνου που επηρεάζουν τη βαρύτητα της αλλεργίας: Όσο πιο συχνά είναι τα τσιμπήματα και όσο μικρότερος χρόνος μεσολαβεί μεταξύ δύο τσιμπημάτων, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος να αναπτυχθεί αλλεργία. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό αποτελεί η περίπτωση ανθρώπων που δέχονται περισσότερα από 200 τσιμπήματα το χρόνο και οι οποίοι προστατεύονται από την ανάπτυξη αλλεργίας. Επίσης η ηλικία του ασθενούς παίζει ρόλο στη βαρύτητα της αντίδρασης: συνήθως οι ενήλικες και περισσότερο οι ηλικιωμένοι έχουν βαρύτερες αντιδράσεις σε σχέση με τα παιδιά. Σε βαρύτερες αντιδράσεις προδιαθέτει και η συνύπαρξη άλλων νοσημάτων όπως οι καρδιακές παθήσεις, οι παθήσεις του αναπνευστικού και η μαστοκυττάρωση, μια πάθηση κατά την οποία υπάρχει υπερβολική ανάπτυξη και πολλαπλασιασμός κάποιων ειδικών κυττάρων του σώματος που ονομάζονται μαστοκύτταρα. Τέλος, το δηλητήριο της σφήκας φαίνεται οτι ευθύνεται για βαρύτερες αντιδράσεις σε σχέση με της μέλισσας. Ειδικά για το χώρο της Μεσογείου, ο κίνδυνος συστηματικής αντίδρασης μετά από νυγμό από σκούρκο (Vespa crabro) είναι 3 φορές υψηλότερος σε σχέση με το νυγμό από κοινή σφήκα ή μέλισσα. Διάγνωση της αλλεργίας στα υμενόπτερα Η διάγνωση της αλλεργίας στα υμενόπτερα θα γίνει από τον ειδικό αλλεργιολόγο με βάση το ιστορικό της αντίδρασης, τις εξετάσεις αίματος για την ανίχνευση ειδικών αντισωμάτων έναντι δηλητηρίου υμενοπτέρων και τις δερματικές δοκιμασίες. 1. Ιστορικό: Είναι κεφαλαιώδους σημασίας για τη διάγνωση και με τη λήψη του αναζητούνται στοιχεία από το παρελθόν του ασθενούς, όπως η ύπαρξη παλαιότερων νυγμών που δεν προκάλεσαν αντίδραση, τις συνθήκες του νυγμού και τη λεπτομερή περιγραφή της αντίδρασης, αν έμεινε κεντρί στο δέρμα κ.α. Είναι πολύ σημαντικό- αν και όχι πάντα δυνατό- να αναγνωρισθεί το υπεύθυνο έντομο, αν δηλαδή πρόκειται για μέλισσα ή σφήκα. 2. Εξετάσεις αίματος: Είναι μια επιπλέον ένδειξη που βοηθά στην αναγνώριση του υπεύθυνου εντόμου. Πρέπει όμως να τονίσουμε το γεγονός οτι μια εξέταση αίματος από μόνη της δεν είναι απόλυτη απόδειξη ύπαρξης αλλεργίας. Πολλές φορές η ανίχνευση των ειδικών αντισωμάτων υποδεικνύει απλή ευαισθητοποίηση που δεν συνοδεύεται και από κλινική αντιδραστικότητα emoticon smile αλλεργία). Για το λόγο αυτό η εξέταση αίματος για αλλεργία στη μέλισσα και τη σφήκα πρέπει να γίνεται μόνο αν έχει προηγηθεί αντίδραση μετά από νυγμό από τα έντομα αυτά και όχι σε ασθενείς που δεν έχουν τσιμπηθεί ποτέ στο παρελθόν. 3. Δερματικές δοκιμασίες: Γίνονται με το δηλητήριο της μέλισσας και της σφήκας αραιωμένο κατά 10.000 φορές από τη φυσική συγκέντρωσή στην οποία βρίσκεται στο κεντρί των εντόμων. Χρησιμοποιείται η μέθοδος της ενδοδερμικής (intradermal) έγχυσης στην έσω επιφάνεια του αντιβραχίου του ασθενούς. Είναι μια μέθοδος ασφαλής και πολύ αποτελεσματική στην αναγνώριση του υπεύθυνου εντόμου. Φυσική πορεία και θεραπεία της αλλεργίας στα υμενόπτερα Όσο πιο σοβαρή είναι μια αντίδραση μετά από νυγμό υμενοπτέρου τόσο αυξάνει η πιθανότητα σε επόμενο νυγμό να προκύψει ξανά αντίδραση της ίδιας ή μεγαλύτερης βαρύτητας. Ενήλικες και παιδιά που εμφάνισαν μεγάλη τοπική αντίδραση έχουν 5- 15% πιθανότητα να εμφανίσουν συστηματική αναφυλακτική αντίδραση σε επόμενο νυγμό. Ενήλικες που εμφάνισαν ήπιας βαρύτητας συστηματική αναφυλακτική αντίδραση έχουν 20% πιθανότητα να εμφανίσουν ξανά αναφυλακτική σε επόμενο νυγμό. Τέλος, ενήλικες με πρόσφατο ιστορικό σοβαρής αναφυλακτικής παρουσιάζουν 40- 60% πιθανότητα να εμφανίσουν αναφυλακτική αντίδραση. Οι ασθενείς με μέτρια- σοβαρή συστηματική αναφυλακτική αντίδραση διατρέχουν τον κίνδυνο, αν δεχθούν νέο νυγμό, να αντιδράσουν ακόμη και 15- 20 χρόνια μετά την πρώτη αντίδραση, ακόμη και αν δεν μεσολάβησε άλλος νυγμός μεταξύ των αντιδράσεων. Δηλαδή, η ευαισθησία του αλλεργικού ασθενούς στο δηλητήριο υμενοπτέρων μειώνεται μεν, αλλά με αργό ρυθμό και με υψηλό κίνδυνο υποτροπής. Κάθε προηγούμενη ήπια συστηματική αντίδραση προκαλεί ένα φαινόμενο "αναμνηστικής" δόσης, παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει με τον εμβολιασμό έναντι ιών ή μικροβίων, και προδιαθέτει τον ασθενή για ακόμη βαρύτερη μελλοντική αντίδραση. Η θεραπεία της αλλεργίας στα υμενόπτερα γίνεται με ανά τακτά χρονικά διαστήματα υποδόρια χορήγηση ειδικών εμβολίων που περιέχουν δηλητήριο μέλισσας ή σφήκας (ειδική ανοσοθεραπεία). Η θεραπεία ξεκινά με τη φάση αύξησης της δόσης και σύντομα περνάει στη φάση συντήρησης κατά την οποία χορηγείται μία δόση από το εμβόλιο κάθε μήνα για τον πρώτο χρόνο. Τον δεύτερο και τρίτο χρόνο το μεσοδιάστημα χορήγησης του εμβολίου μπορεί να αυξηθεί σε 6 εβδομάδες και 2 μήνες αντίστοιχα, ώστε η θεραπεία να είναι λιγότερο χρονοβόρα για τον ασθενή. Η συνολική διάρκεια είναι τουλάχιστον 5 έτη ή και περισσότερο ανάλογα με τη συνύπαρξη παραγόντων κινδύνου. Μετά από κάθε χορήγηση δόσης ο ασθενής τίθεται υπό παρακολούθηση για τουλάχιστον 1 ώρα, χρονικό διάστημα κατά το οποίο αναμένεται να εμφανιστεί κάποια παρενέργεια. Η ανοσοθεραπεία στα υμενόπτερα είναι μια θεραπεία ασφαλής, αρκεί να γίνεται από ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό και σε χώρους με τον κατάλληλο εξοπλισμό για την αντιμετώπιση πιθανών αλλεργικών αντιδράσεων. Η συχνότερα παρατηρούμενη παρενέργεια είναι οι τοπικές αντιδράσεις στο σημείο της ένεσης. Ο κίνδυνος να εμφανιστεί μια συστηματική αντίδραση είναι σχετικά μικρός, αφορά χρονικό διάστημα 1 ώρας μετά τη χορήγηση του εμβολίου και αντιμετωπίζεται άμεσα με την κατάλληλη αγωγή από τον ειδικό αλλεργιολόγο. Τέλος, η ανοσοθεραπεία στα υμενόπτερα είναι μια θεραπεία αποτελεσματική, αφού προφυλάσσει από την ανάπτυξη συστηματικής αντίδρασης σε ποσοστό 75- 95% των ασθενών όταν δεχθούν νυγμό από μέλισσες. Πηγές. 1.Γεώργιος Σταυρουλάκης. 2.Dr Κωνσταντίνος 3.Πετάλάς. 4.Keritisriver.blokspot 5.Εμπειρία 50 ετών. John batsis. Δάσκαλος μελισσοκόμων MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του άρθρου μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνει αναφορά πως ανήκει στον Melissocosmos με ενεργό ling...google.com, pub-6072949510437281, DIRECT, f08c47fec0942fa0κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο για περισσότερα
http://dlvr.it/Sj9Wbn